Vreemd jaar 2007

Het begon eigenlijk in de tweede helft van 2006.Mijn vader werd ziek.Hij is overleden aan een hersenstam infarct.In november heb ik met mijn broer en oom moeten beslissen dat de beademing eraf kon omdat hij nooit meer bij zal komen.Ze hadden zelfs een pijnprikkel test gedaan waar hij niet op reageerde.Ze spoten ijskoud water in zijn oor wat normaal gesproken erg pijnlijk is.Dat was in november 2006.

Op 29 mei 2007 trad ik in het huwelijk met mijn huidige vrouw.
De dag begon gespannen omdat de kapster een paar uur te laat bij ons was.
Ik had mijn schoonzus en zwager als getuigen gevraagd omdat mijn moeder in eerste instantie niet zou komen.Niet omdat ze er geen zin in had,maar vanwege haar zwakheid door ziekte.
Op het laatste moment kwam ze toch met mijn zus mee.We waren zo trots op haar,de schat.
Toen ze na de plechtigheid naar huis wilde gaan,heeft mijn schoonvader de taxi gebeld en betaald.
Ik heb het getroffen met mijn schoonfamilie.We werden ontvoerd om te gaan bowlen en steengrillen.
De dag was dus toch nog lekker verlopen.

In jullie 2007 werd mijn moeder zo ziek dat ze het ziekenhuis in moest.
Ze bleek,buiten alle andere dingen,ook een lekke hartklep te hebben.
Eerst werd er gesproken over wanneer ze weer naar huis mocht,maar helaas heeft ze dat nooit gehaald.
Ik hoor haar nog zeggen toen we op bezoek kwamen,ik wil dood.
Ze kon niet meer liggen van de benauwdheid.Toen heb ik met mijn zus en vrouw moeten beslissen dat het genoeg was.Ze kreeg iets toegedient in de tweede hartlijn zodat ze rustig werd en kon gaan liggen.De natuur moest de rest maar doen zeiden we.De hele dag hebben we aan haar bed gezeten en hand vast gehouden terwijl ze al ver weg was.Wij maar zeggen,ma het is goed zo,ga maar.
Mijn vrouw,toen nog rokende,ging naar beneden om voor het ziekenhuis een sigaretje te roken.
Tijdens dat moment moet mijn moeder gedacht hebben,voor zover dat bestaat en kan,ik ben nu samen met mijn kinderen dus nu mag het.Terwijl mijn zus en ik haar hand vast hielden,blies ze de laatste adem uit.Weet nog als de dag van gisteren dat mijn vrouw weer boven kwam en ik op de gang stond te janken.Als ik eraan terug denk,komen de tranen spontaan weer in mijn ogen.Ik riep,ma is overleden.

Ik kan jullie verzekeren dat het een raar idee blijft dat ik als jongste kind van 3 beide beslissingen heb moeten nemen om het leven van je ouders te beëindigen.Heb het gelukkig niet alleen hoeven te doen maar was als kind wel de enigste bij alle twee.